Waar ik het een dikke twee jaar geleden nog ‘nodig’ achtte om alleen de wereld rond te trekken met niets anders dan mijn backpack, ben ik vandaag blij om na twee weken vakantie thuis te komen in ons ‘nestje’, zoals mijn mama dat zo mooi verwoord. 

De eerste twee dagen van ons Brazilië-avontuur sloeg ik mezelf voor de kop. Ik had het toch zo comfortabel thuis, waarom moest ik per se hier naartoe, waar ik niets ken, niets weet en niet eens de taal spreek? Is dat dan vakantie?
Waarom altijd dat ‘moeilijk’ doen?

Mijn mama leest dit met een lach op haar gezicht, daar ben ik zeker van. Zij weet al langer dan vandaag dat ik het altijd ‘anders’ wil en niet voor ‘makkelijk’ settel. Daarom altijd dat moeilijk doen, omdat makkelijk ook maar ‘gemakkelijk’ is.
Maar eenmaal terug uit mijn (nieuwe) comfortzone, werd dat ‘gemakkelijke’ best aantrekkelijk.

De wereld is veel groter dan de aardbol die ons wordt voorgehouden in het derde leerjaar. Die nietigheid heb ik opnieuw mogen ervaren in Recife, een stad met drie keer zoveel inwoners als heel Suriname tezamen. Wolkenkrabbers kleuren de horizon, maar (ook) paard en kar nemen de autosnelweg. Nergens op de wereld heb ik een land gezien waar de kloof tussen arm en rijk groter is dan in Brazilië.

Het land zal me ongetwijfeld niet loslaten. Net zoals ik ben gegroeid in alle landen waar ik heb geleefd (en dat zijn er heel wat), heeft ook Brazilië mij grootgebracht tot wie ik ben vandaag.

De aardbol is even complex als divers als bewonderenswaardig. Wij zijn dat ook.
Daarom zat ik afgelopen weken in Brazilië, vertrok ik in 2016 op wereldreis en woon ik nu de andere kant van de wereld.

Moeilijk kan. Maar makkelijk gaat ook.

Bij mijn thuiskomst is alles hier nog steeds hetzelfde. Dat geeft me een opgelucht gevoel en bewijst daarbij dat de drang om steeds opnieuw te gaan ontdekken (deels) is verdwenen. Het is oké om niet te weten wat ik achter de volgende bergtop zou zien.

Op dit moment wil ik gewoon zijn. Dat klinkt als vanzelfsprekend, maar lees de zin opnieuw en je beseft dat het niet zo is. Ik wil opgaan in de culturen van Suriname, onderdanig zijn aan haar natuur, meedraaien in haar maatschappij, onderdeel zijn van haar ontwikkelingen, en blijven.

Brazilië heeft me geleerd, gezien, gehoord en geproefd. Ik heb gerust, gedanst, gegeten, gekust, gekookt, gelezen, (veel) geslapen, gezwommen, gereden, gefotografeerd, gewandeld, gekocht, bezocht, genoten, gelachen en gedronken. Al bij al: eentje om te onthouden.

Hoewel de herinneringen aan Brazilië me dierbaar zijn, en ik niet alleen de wereld maar ook mijn relatie terug een stukje beter heb leren kennen, kan ik niet anders dan cliché met deze blog afsluiten: ‘Oost, west, thuis best.’

Want gemakkelijk kan toch (verdomd) verleidelijk zijn.