Er zit iets heel verleidelijk in het woord ‘tijdelijk’. Als in: niet voor altijd. Het enige wat je te doen staat in ‘tijdelijk’ is genieten, in de wetenschap dat het moment eindigt. Een weekend, bijvoorbeeld, is heerlijk tijdelijk, en daarbij ook intens genieten.

Tijdelijk is er eigenlijk altijd. Want ook mijn leven is tijdelijk. Laatst bedacht ik me het volgende: ik zal de nieuwjaarviering van 2100 – hoogstwaarschijnlijk – nooit meemaken (tenzij ik 105 jaar word). Dat is best wel vreemd, want de baby’s van nu (en dan denk ik meteen aan twee mijn neefjes van 6 maanden en nichtje van 1,5 jaar) zullen dat hopelijk wel nog vieren, hetzij dan grijs en verrimpelt.

Maar het leven zal doordraaien, ook in 2099. En dat zal zonder mij zijn. Maar mijn hele leven als ‘tijdelijk’ bestempelen geeft het meteen veel minder waarde. En als er iets is wat ik graag doe in mijn leven, dan is het mijzelf belangrijk voelen (ook al kent dat zijn grenzen). Daarom leef ik van moment naar moment, en eigenlijk doen we dat allemaal wel een beetje. Sommigen leven van weekend naar weekend of van maand tot maand,   anderen van ochtend tot avond en weer anderen hebben niet de luxe om verder te kijken dan enkele uren. Andere plannen heel hun leven uit.

Ik ook. Ik ben bijna geobsedeerd met het plannen van mijn toekomst. Zo bang dat ik zal mislukken in het ‘mens zijn’, dat ik niet weet hoe het dan wel moet. Dat we moeten genieten, hoor je van alle kanten. Dat je maar 1 keer leeft, ook. Dat je elk moment moet aangrijpen en dat het leven je maar 1 kans geeft, dat je dankbaar moet zijn en je dromen achterna moet gaan en al die andere onzinnige quotes die hun best doen om beter te klinken in het Engels.

Ze vervelen me. Want terwijl de ene na de andere quote creatief probeert te zijn, komt die onzichtbare druk op mijn schouders liggen. Ben ik wel genoeg aan het genieten, werk ik niet teveel, ga ik te weinig mijn dromen achterna, wil ik toch fulltime schrijven, geef ik niet teveel op, moet mijn relatie zijn zoals in de films, gebruik ik elk moment, laat ik kansen liggen, moet ik verder reizen, mijn vriend zijn dromen volgen, de eenzaamheid opzoeken of toch maar terug naar mijn familie, waar het voor mij allemaal begon?

Het zijn vragen die bij elke onzinnige quote waarin mensen inspiratie zoeken zwaarder wegen. Maar wat moet die wetenschap me bijbrengen, een antwoord? Want tenslotte hebben de quotes gelijk, toch? We zijn hier maar 1 keer. Dan moeten we het goed doen. Maar wat is goed voor mij? Ik weet niet wat ik zoek, ik weet alleen dàt ik zoek. Een onbevredigd verlangen dat ik niet kan plaatsen en dus ook niet achterna kan gaan. Dus blijf ik trappelend staan. Of ga ik op die manier ook vooruit? Is het ook tijdelijk en hoe kan ik daar dan van genieten?

Je verhuist niet naar een ander land voor ‘tijdelijk’. Tijdelijk ga je op reis, maar wanneer je investeert in een woning, interieur, auto, andere levensstijl, andere denkwijze en een relatie, spreek je niet meer over tijdelijk. Meer nog, dan wordt het gevaarlijk om in termen van ‘tijdelijk’ te denken. Want dan betekent ‘tijdelijk’ twijfel, en laat twijfel nu net een boosdoener van progressie zijn.

Ik doe mijn best het plezier te vinden in de zoektocht, because it is not about the destination, it’s the journey (Volgens mij is deze van Ralph Waldo Emerson, maar de quote kent op het net zoveel verschillende schrijvers dat ik niet zeker ben). Mijn zoektocht is naar mijn gevoel alles behalve tijdelijk. En dat is net wat me zoveel angst aanjaagt. Want ik ben bang dat dezeverscheurdheid voor altijd duurt, maar aan de andere kant wil ik nooit stoppen met zoeken, want ik weet niet wat ik anders zou moeten doen.

Daarom komen de reiskriebels weer opzetten. Ik moet op zoek, en ook al twijfel ik of ik mijn antwoorden ga vinden op een andere plaats, ik weet niet waar ik anders moet beginnen. Elke plaats brengt namelijk een ander deel van mijn persoonlijkheid naar boven, wat me weer nieuwe inzichten over mezelf geeft. En dat is een bevredigende gedachte.