Er groeit iets in mij, en deze keer is het voor echt. Een baby met tien vingers en tien tenen. Met stevige beentjes die mijn ribben laten trillen en mij naar adem doen snakken. Hoofd naar beneden, klaar voor de afdaling. Na jarenlang proberen, is dit wonder ons gegeven.

Sinds Baby zo groot was als een erwt, dicteert het mijn hele lichaam. Ik viel in slaap achter mijn computer, kon een tijdlang geen rijst zien en alles rook plots naar gas.

Daarbinnen, aan de andere kant van wat altijd al mijn buik is geweest, groeit een mensje met een eigen hartslag en agenda. Baby kijkt, voelt, ruikt en smaakt nog voor ik het in mijn armen heb. Mijn lichaam weet precies wat het moet doen en heeft daarvoor mijn gedachten niet nodig. Het is beangstigend, hoe weinig ik ervan begrijp.

Als een vlinder
‘Kinderen doen het licht branden in kamers van je hart waarvan je het bestaan niet wist’. Die zin ligt al op mijn lippen sinds de dag dat ik Baby voor het eerst voelde bewegen.

Ik zat te typen achter mijn laptop en ineens fladderde er iets in mijn zij, als de vleugels van een vlinder. Zo zacht dat ik twijfelde of ik goed gevoeld had. Maar de vlinder kwam terug, en daarna nog een keer. Ik rende naar mijn vriend, zijn ogen groot als die van mij.

Vanaf dat moment is mijn hart een kamer groter. Het licht schijnt feller dan ooit.

Golven op zee
Mijn grootste verbazing in mijn zwangerschap is hoe snel dat bijzonder gevoel normaal werd. Ik vertrouw op wat ik niet kan begrijpen – misschien wel voor het eerst in mijn leven.

Baby schopt en klopt, rekt en strekt. Mijn buik danst mee met de bewegingen als de golven op de zee, overgeleverd aan het leven daaronder. ‘Hi baby’, denk ik wanneer Baby weer eens komt bovendrijven. (Tegenwoordig ook: ‘Auw, baby’, wanneer mijn ribben een klap incasseren.)

Waar ik me vijf maanden geleden niet kon inbeelden dat mijn buik ging leven, kan ik me nu niet voorstellen dat het gevoel er straks niet meer is. Of ik nu achter mijn bureau aan het werk ben, in de rij in de bank sta of met mijn (schoon)familie aan tafel zit: de schopjes en de klopjes komen en gaan alsof ze er altijd zijn geweest.

Straks moet ik afscheid nemen van ons wonder en kijk ik in de ogen van een nieuw mens. Nog altijd zal ik het niet begrijpen – en gelukkig maar. In de wereld van vandaag kan ik wel wat magie gebruiken.