Werken in de tropen: Over de journalist als merk
In de aula van de hogeschool leerde ik dat journalisten een merk moeten zijn. Maar al wat dat ons bracht is een overaanbod aan columnisten. De journalistiek moet terug naar waar het begon.
Zijdelings
Niet Langer Rauw en Onverbloemd
Vroeger had ik 100 procent vertrouwen in de persoon die ik voor het eerst de hand schudde. Nu staat de teller gedwongen op nul. Vertrouwen is in Suriname iets waar je voor moet werken. Op zich niet slecht, maar de balans is zoek.
Vaderlandse liefde, het bestaat nog
Nu ik niet terug naar België kan, besef ik dat ik me nooit thuis zal voelen in Suriname.
Een dagboekfragment
Los van een gestructureerd en verantwoord, leef ik vooral een eenzaam leven.
Het niet weten: mag dat nog?
Als journalist hoor ik ‘het’ te weten: de oorzaak van het gevolg, het antwoord op de lezersvraag, de reden waarom. Maar hoe meer ik lees, en hoe meer ik leer, hoe meer ik besef dat mensen die beweren het te weten, niet genoeg lezen – en nog minder leren.
In 2020 leerde ik zwijgen
Een mislukte samenwerking met The New York Times heeft geleerd dat niets voor zijn tijd komt, maar dat het soms ook tijd is om niets te doen, niets te zeggen – ofwel te zwijgen.
Witte arrogantie?
De wereld moet meer op het Westen lijken, vindt het Westen.
Pensioensparen? Ik denk er niet aan!
In Suriname heb ik geleerd om niet te werken voor mijn oude dag, maar om te werken voor vandaag.
Zij-Wij
‘Zij’ en ‘wij’ verschilt maar één letter op papier, maar het maakt een wereld van verschil.
Kan een mens teveel lezen?
De wereld rond mij vergaat, maar de zon komt elke dag op alsof er niets aan de hand is.
Een schrijnende ontwikkeling
Ik ben lang niet meer zo openhartig als dat ik ooit was.
Verkiezingen in Suriname
Een verslag vanop de eerste rij
Ik kies Suriname
Net zoals heel Suriname, kijk ik reikhalzend uit naar der verkiezingen van maandag. Maar dat doe ik om een andere reden dan de uitslag.
Ik wil niet bang worden
Omdat ik me niet bij de massahysterie wil aansluiten, blijf ik weg van Facebook. Dat werkt.
Tevreden zijn met minder, hoe doe je dat?
Surinamers leven impulsief en instinctmatig , iets wat in België een soort van ‘not done’ is geworden. Tegelijk bekruipt me soms het enge gevoel dat Suriname me beperkt in mijn mogelijkheden.
De wereld op mijn schouders
We moeten vergeten om te overleven
Als de mama zegt dat het goed is…
Sinds de komst van mijn ouders lijkt er iets te zijn ‘geklikt’ in mijn leven.
2019: het jaar waarin ik ben gefaald
In 2020 zal ik nemen wat is, en me niet verliezen in wat kan zijn. De realiteit wordt mijn leidraad
Alleen op kerstavond
Het is kerstavond en ik ben 7367 kilometer verwijderd van mijn familie
Over de Surinaamse erkenning
Wat Nederlanders denken over Surinamers lijkt in vele
gevallen belangrijker dan wat Surinamers denken over Surinamers.
Journalist in Suriname 