
Werken in de tropen: Over de journalist als merk
In de aula van de hogeschool leerde ik dat journalisten een merk moeten zijn. Maar al wat dat ons bracht is een overaanbod aan columnisten. De journalistiek moet terug naar waar het begon.
In de aula van de hogeschool leerde ik dat journalisten een merk moeten zijn. Maar al wat dat ons bracht is een overaanbod aan columnisten. De journalistiek moet terug naar waar het begon.
Vroeger had ik 100 procent vertrouwen in de persoon die ik voor het eerst de hand schudde. Nu staat de teller gedwongen op nul. Vertrouwen is in Suriname iets waar je voor moet werken. Op zich niet slecht, maar de balans is zoek.
Nu ik niet terug naar België kan, besef ik dat ik me nooit thuis zal voelen in Suriname.
Los van een gestructureerd en verantwoord, leef ik vooral een eenzaam leven.
Als journalist hoor ik ‘het’ te weten: de oorzaak van het gevolg, het antwoord op de lezersvraag, de reden waarom. Maar hoe meer ik lees, en hoe meer ik leer, hoe meer ik besef dat mensen die beweren het te weten, niet genoeg lezen – en nog minder leren.
Een mislukte samenwerking met The New York Times heeft geleerd dat niets voor zijn tijd komt, maar dat het soms ook tijd is om niets te doen, niets te zeggen – ofwel te zwijgen.
De wereld moet meer op het Westen lijken, vindt het Westen.
In Suriname heb ik geleerd om niet te werken voor mijn oude dag, maar om te werken voor vandaag.
‘Zij’ en ‘wij’ verschilt maar één letter op papier, maar het maakt een wereld van verschil.
De wereld rond mij vergaat, maar de zon komt elke dag op alsof er niets aan de hand is.
Ik ben lang niet meer zo openhartig als dat ik ooit was.
Een verslag vanop de eerste rij
Net zoals heel Suriname, kijk ik reikhalzend uit naar der verkiezingen van maandag. Maar dat doe ik om een andere reden dan de uitslag.
Omdat ik me niet bij de massahysterie wil aansluiten, blijf ik weg van Facebook. Dat werkt.
Surinamers leven impulsief en instinctmatig , iets wat in België een soort van ‘not done’ is geworden. Tegelijk bekruipt me soms het enge gevoel dat Suriname me beperkt in mijn mogelijkheden.
We moeten vergeten om te overleven
Sinds de komst van mijn ouders lijkt er iets te zijn ‘geklikt’ in mijn leven.
In 2020 zal ik nemen wat is, en me niet verliezen in wat kan zijn. De realiteit wordt mijn leidraad
Het is kerstavond en ik ben 7367 kilometer verwijderd van mijn familie
Wat Nederlanders denken over Surinamers lijkt in vele
gevallen belangrijker dan wat Surinamers denken over Surinamers.