Ergens achter een van de deuren hoor ik een vrouw schreeuwen. Niet zomaar een schreeuw, maar één waar het haar op je lichaam recht van gaat staan. Ik zit in de verloskamer van het Sint Vincentius ziekenhuis en schrijf me in voor opname. Aan de muur hangt een houten bord met zes gaten. Het kleinste gat is twee centimeter, het grootste tien. Ik moet eens goed slikken, maar neem mij voor om niet te schreeuwen tijdens mijn bevalling.

Twee dagen later is het aan mij. Het is zes uur in de ochtend en ik moet me opnieuw aanmelden op de verloskamer. Mijn weeën zijn al de hele nacht aanwezig, maar blijven onregelmatig. Ik krijg een infuus om de boel aan de gang te brengen. Mijn voornemen vliegt al snel de deur uit. Ik schreeuw het halve ziekenhuis bij elkaar. De rest van de bevalling zal ik jullie besparen. Punt is: mijn zoontje is er. Geboren om 10:16 in de ochtend. Ik zal zijn eerste schreeuw nooit vergeten. De opluchting dat het voorbij was, was groter dan mijn geluk.

*

Baby zijn eerste levensweek is gevuld met gelukzaligheid. Ik vind het niet erg om niet te slapen, ben blij als ik een pamper kan verschonen, kijk gefascineerd hoe hij in slaap valt en word warm elke keer dat hij zijn ogen opent. Mijn dag en nacht bestaat uit Baby, voor Baby. Ik beantwoord al zijn behoeften zonder er veel bij na te denken. Ik voel me onoverwinnelijk en ben in mijn leven nog nooit zo fier geweest.

Acht dagen later barst de roze wolk. Ik word voorbij het punt van uitputting gedreven, naar een plek waar ik de slaap niet kan vatten, ook niet op de zeldzame momenten dat Baby mij niet nodig heeft. Mijn borsten staan op ontploffen, mijn rug doet pijn, zitten is moeilijk, opstaan is moeilijk, slapen is moeilijk en als ik naar het toilet moet is het alsof er daar beneden een groep rode mieren vergaderen. De donkere gedachten die zich in mijn hoofd vormen vertrouw ik zelf mijn dagboek niet toe.

Wat is het zwaar, die eerste weken na de bevalling. Er is pijn, uitputting, tranen, onmacht, onzekerheid en frustratie. Ik vergeet alles en ben vervreemd van mijn omgeving.

*

Vanmiddag was ik voor het eerst naar de winkel. Ik liep door de rekken alsof mijn geest niet in mijn lichaam zat. Ik keek naar de mensen, maar zag ze niet. Aan de kassa werd ik vriendelijk gegroet. Ik groette op automatische piloot terug. Alle gevoel was uit mijn stem verdwenen. Niemand weet dat mijn leven is veranderd, denk ik terwijl ik met twee plastic zakken de winkel uitloop. Niemand ziet dat ik mama ben geworden. Niemand begrijpt dat de wereld me niet meer interesseert.

Via de (sociale) media verneem ik dat de Verenigde Staten Iran hebben aangevallen, de koers van de Surinaamse dollar met 12 procent is gestegen en de president die de recente verkiezingen heeft verloren, de macht nu niet wil afstaan. Ik registreer de informatie, maar ik voel er niets bij. Een vliegtuig neergestort in India? Oh, ok. Nog een bom gevallen in Gaza? Oh, ok. Twaalf mensen doodgeschoten in Mexico? Oh, ok. Mijn wereld bestaat alleen nog maar uit Baby. Het is verlossend en zorgwekkend.

Niets kon me voorbereiden op wat ik nu voel. Op Instagram zie ik alleen maar gelukkige newborns in matching pakjes met grote, onschuldige ogen. Een foto van de mama is zeldzaam, en nu begrijp ik waarom. Ik loop door het huis met lekkende borsten, kijk op tegen bergen was, heb al dagen mijn haar niet gewassen, ik word regelmatig bedolven onder urine en poep en ben blij met twee uur onafgebroken slaap. Het hoort erbij, hoor ik van iedereen. Dit is mama zijn. Je wordt gedreven naar een punt waarop je denkt dat je het niet volhoudt.

Maar dan komt het moment waarop het gebeurt. Dat moment kan van alles zijn: waarop hij zijn ogen sluit, een fronsend gezichtje trekt, gelukzalig zucht, na drie dagen – eindelijk – poept, zijn wimpers donker worden, het moment waarop hij met grote ogen naar je kijkt, je een pamper wisselt zonder dat hij wakker wordt, hij zijn hoofdje tilt of het moment waarop de stilte terugkeert. Dan wordt mijn hart warmer dan de zon, en besef ik in een oogwenk dat er niets te vergeven valt. Dit is mijn zoon, en hij heeft me nodig. De rest van de wereld kan wachten.