Er waren verschillende reden die samen de oorzaak vormden waardoor Quin en ik meteen zijn gaan samenwonen. Maar de belangrijkste waren de financiën. Want ja, ja, Suriname allemaal wel goedkoop en gemakkelijk, dat is als je euro’s verdient. Met een  maandloon dat je in België gemakkelijk in een week verdient, spreek je al snel andere taal. Omrekenen is hier dan ook iets wat ik niet doe. Veel Surinamers die ik leer kennen vragen zich af waarom ik niet terug ga. Want in Suriname is het toch moeilijk leven en verdien je toch niets?

Mijn antwoord is voor iedereen hetzelfde: je hebt gelijk, maar geld mag mijn geluk niet domineren. Ik vertik het om geld de belangrijkste rol in mijn leven te laten spelen.

Mooi gezegd Zoë, maar ernaar toeleven is een andere uitdaging natuurlijk. Want ik kan het wel zo koppig stellen; ik weet ook dat als puntje bij paaltje komt geld alles dicteert. In België of Peru of Senegal of Canada of Nieuw-Zeeland of Korea of de USA. Overal ter wereld. En dat stoort me. Daarom mag het mijn emoties niet domineren. Niet mijn liefde voor iemand, of mijn jaloezie voor een ander. Niet mijn haat voor iets of mijn verlangen naar iets anders. Daar werk ik aan. Toegegeven, ik ben al eens gefrustreerd of paniekerig wanneer ik mijn laatste SRD’s bijeen moet schrapen voor de huur en daarbij niets anders kan doen. Maar het mag niet bepalen waar ik wil zijn. Geld bepaalt al genoeg miserie. Het mag niet bepalen waar ik wil leven. Een uitdaging waar ik nog steeds aan werk.

Suriname stelt mij in staat om afstand te nemen van materialisme, het feit dat ik al maanden zonder smartphone en televisie leef, maar ook zonder enkele andere luxespullen (zoals een waterkoker), bewijst dat ik het kan. Ook hier speelt geld de grootste rol, op dezelfde manier als het dat in België doet, uitgedrukt in glanzende auto’s, mooie kleren en hippe telefoons. Maar ik dwaal af.

Mijn punt dat ik wil maken is het volgende: ik ben koppig aan het stellen dat geld mijn leven niet mag domineren. Maar alleen door geld kom ik hier te wonen in hetzelfde huis als Quin. Dat is: financieel is het gewoon makkelijk om samen te wonen. Ik had hier geen plaats voor mezelf alleen en hij ook nog niet. We zagen geen enkele reden om elk te gaan betalen voor onze eigen plaats, als we toch alleen maar bij elkaar wouden zijn.

Geld bracht ons samen onder 1 dak. En terugkijkend op de eerste maanden (ja, ik weet het, het zijn nog maar maanden maar een mens moet ergens beginnen toch) heb ik daar helemaal geen spijt van. In tegendeel, het brengt heel wat voordelen met zich mee.

Ik leer geen ‘andere kant’ van Quincy kennen, want ik kende hem nog niet goed voor we gingen samen wonen (dat is als je drie intense droomweken, 6+ lange-afstand maanden, 1 slecht week en nog eens 4 lange-afstand maanden niet meerekent). Maar hij stelt me niet zoveel teleur, omdat ik geen verwachtingen had – buiten dan degene die je in je hoofd steekt ‘als je gaat samenwonen’. Die verwachtingen heb ik met harde lessen snel afgeleerd, aangezien cultuur hierin voor veel verschillen zorgde, naast de algemeen man-vrouw miscommunicatie.

We kwamen en komen elkaar tegemoet in het leerproces waarbij we op de eerste plaats elkaar leren kennen. Ondertussen namen we de gemeenschappelijke omgeving er maar bij. Pas later, wanneer de eerste kennismaking met ons nieuwe leven was gemaakt, lukte het om van dit kleine huisje een thuisje te maken. We speelden en spelen snel in op elkaar, omdat we ons in de eerste plaats aanpasten aan de ander, en niet aan de nieuwe situatie waarin we ons bevonden. Met als gevolg dat we nu wel kunnen zeggen dat we elkaar graag zien, in alle comfortabele en ongemakkelijke situaties die het samenwonen met zich mee kan brengen.

Je kiest niet voor wie je valt, maar je kiest bij wie je blijft plakken. Dat maakt van liefde een bewuste keuze. Ja, ik heb hier al met mijn valies aan de deur gestaan, maar ik heb bewust die deur niet opengedaan. Ja, ik heb hier al dingen niet kunnen doen omdat ik het geld niet heb, maar ook dat is een bewuste keuze. We hebben elkaar snel, intens en startend met een schone lei leren kennen. Nu is die lei beklad en beschreven, doorstreept en herhaald, maar er is nog plaats genoeg voor een toekomst, onder ditzelfde dak.

En ik ben gelukkig hier, ook sta ik niet elke dag te springen om naar het werk te gaan, kan ik af en toe wel een goed gesprek met een vriend gebruiken, wordt ik nog te vaak lastiggevallen op straat en schreeuwt onze buurvrouw nog veel te veel op kleine Allesandro. Ik ben gelukkig hier. Geld heeft ons hier dan wel samengebracht, het is de liefde die ons samen houdt.