Ons eerste bezoek in Suriname is er eentje van mijn broertje. En dat moet – meer dan eens – gevierd worden. Maar naast de nodige ontspanning wil ik ook wat meegeven aan hen: de wetenschap dat het ook anders kan. 

Nog maar nauwelijks zelf bekomen van de vlucht of we reden alweer richting luchthaven om Bert en Marcel op te halen (broer en een vriend van hem). Naast een drukke agenda en het op orde stellen van onze gastenkamer betekent hun komst ook ons eerste bezoek. En dat is best wel spannend.

Ten eerste zijn de twee heren nog nooit buiten Europa geweest, iedereen die dat wel al is geweest, weet hoe hard dit kan aankomen. Daarnaast verblijven de twee jongens in ons huis, wat niet bepaald een grote villa is. Ten derde begint deze week mijn eerste werkweek, dus mijn concentratie en focus is elders verreist. Ook lijk ik best wel op mijn moeder: ik wil een goede gastvrouw zijn, niet teleur stellen. Ten slotte bevind ik mezelf met drie mannen onder 1 dak.

Help?

Ik wil de jongens een intense Surinaamse ervaring schenken

Maar s0o far, so good. Het huis wordt langzamerhand wel een boeltje en ik kan gerust wat meer qualitytime met Quin gebruiken, maar gelukkig is er ook nog mijn werk voor afleiding. Want de indrukken die de jongens opdoen laten ons namelijk niet koud. We willen het mooiste van Suriname laten zien, maar ook niet onnodig verbloemen.

Dat we het goed willen doen, tast ook ons energiepijl aan. Een familielid hier hebben maakt me heel trots op Suriname, ik pronk met het land alsof het van mij is en krijg er maar geen genoeg van de jongens vol te stoppen met informatie. Ook Quincy geniet.

Maar de jongens zitten in een situatie die ze niet kennen, dus ook hun reacties zijn onvoorspelbaar. Dat maakt me ook op mijn hoede en (onnodig?) zorgzaam. Zo kon Bert zondag niet mee naar de markt omdat hij ziek was, wat achteraf gewoon een kater bleek te zijn, en wil ik dat ze zich op hun gemak voelen, al lijkt dat laatste wel aardig te lukken.

Ik pronk met het land alsof het van mij is

Wanneer ik vraag hoe ze het vinden, schieten woorden te kort om de indrukken te omschrijven. Maar wanneer ik naast mijn broer loop in een traditionele optocht midden in de jungle en onze blikken kruisen, zie ik een cocktail van emoties in zijn ogen. Verontwaardiging, opwinding, enthousiasme en onzekerheid, dat standaard gepaard gaat met de zogenaamde onverschilligheid, dat laatste typisch macho-mannengedrag – als je het mij vraagt.

Wanneer woorden ontbreken, kun je ogen lezen

Omvergeblazen van het ‘anders’ leven, weet ik diep in mijn hart dat de jongens deze ervaring nooit zullen vergeten, ongeacht wat we doen. Want die warmte – van de zon maar zeker ook van de mensen – doet wat met je lichaam, maar nog meer met je geest.