Het moment dat Zarissa zeven jaar geleden de vlieger opstapte richting België liet ze vrienden, familie en gewoontes, maar ook opties, mogelijkheden en vanzelfsprekendheid achter zich. Ze settelde zich in België, waar ze een leven opbouwde met haar man. In het eerste artikel van onze reeks ‘Surivlaamse bondgenoot’ sprak Zarissa openlijk over de prijs die ze hiervoor – nog steeds – betaald. ‘Heimwee’ maakt daar ongetwijfeld onderdeel van uit. Want sommige dingen passen nu eenmaal niet in een reiskoffer, al zou ze wel willen.

Na zeven jaar België mist Zarissa nog steeds bepaalde dingen uit haar geboorteland Suriname. Vooral de uitjes met vriendinnen, het lachen met haar zusjes, het advies van de mama en het sterke vertrouwen in haar sociale kring. Maar ook dat gemis leerde ze dragen, want ‘uiteindelijk went alles’. Ze accepteerde de situatie, al ging dat niet zonder slag of stoot. Er zijn ook van die dagen dat alles tegenzit.
‘Dan denk ik, f*ck it, ik pak mijn boel en vertrek.’

‘Wanneer ik een slechte werkdag met veel file heb, ik daarbij ook hongerig ben en voor de zoveelste keer het slachtoffer van vooroordelen wordt, ja, dan durft die gedachte wel eens opkomen’, vult Zarissa haar uitspraak aan. Maar tegelijk beseft ze dat dit slechts een emotionele reactie is, het is namelijk allemaal niet zo eenduidig.

Waardering
‘Heimwee is een intens gemis naar alles dat ik gewoon was. Mijn familie om me heen, de vrienden waarmee ik ben opgegroeid en de Surinaamse hitte over mijn lichaam in de vroege ochtend’, verklaart Zarissa haar invulling van het mysterieuze gevoel. Je weet pas wat je mist, als je het niet meer hebt, is een veelgebruikt gezegde en daarom ook niet misplaatst. We onderschatten vaak hoe belangrijk bepaalde mensen of momenten zijn, wanneer die wegvallen komt de waarde hiervan pas echt tot uiting. ‘Ik probeer daarom de tijd te nemen om meer dingen in mijn leven te waarderen. Want ook nu weet ik niet wat de toekomst brengt’, aldus Zarissa.

Je weet pas wat je mist, als je het niet meer hebt

Ook zij maakte voor het eerst kennis met heimwee toen ze haar thuisland verliet, maar over de jaren heen – Zarissa woont nu al zeven jaar in België – heeft ze ook dat gevoel een plaats kunnen geven. Toch is het gevoel van heimwee haar nog steeds niet vreemd.

‘Wanneer ik online zie hoe mijn vriendinnen samen op stap zijn of als ik de prestaties aanschouw van mijn ambitieuze zus, dan denk ik met een krop in de keel hoe graag ik terug zou willen naar Suriname. Maar door de drukte hier heb ik vaak geen tijd om lang stil te staan bij het verleden en oude herinneringen op te rakelen. Daarom blijft het gevoel van heimwee niet hangen’, zegt Zarissa, die dankzij de sociale media wel kan genieten van Skypegesprekken met haar familie. ‘Maar het is bijlange na niet hetzelfde!’

Onvergetelijke terugkeer
Familie en vrienden spelen een prominente rol in heimwee, want uiteindelijk zijn het deze mensen die ons maken tot wie we zijn vandaag. Maar Suriname is meer dan alleen maar mensen natuurlijk. ‘Ik mis hoe simpel het leven in Suriname was. Het is mogelijk dat ik de situatie verbloem doordat ik lang niet in Suriname heb gewoond, maar ik denk vaak terug aan uitstapjes buiten de stad met vrienden, zwemmen in kreken, een fatu breken (lees: uitstapje maken, nvdr) aan de Waterkant, indommelen in de hangmat of de straten verkennen van plantage Onverwacht, waar mijn oma opgroeide’, vertelt Zarissa dromerig over haar geboorteland.

‘Ik mis hoe simpel het leven in Suriname was’

Toen ze een jaar na haar aankomst in België een potje pindakaas terugvond in de winkelrekken, schrok Zarissa van haar eigen uitgelaten reactie. ‘Ik was dolgelukkig! Ik heb thuis meteen thee met melk gemaakt en een broodje pindakaas gegeten, zoals ik dat vroeger ook at’, vertelt Zarrisa, die met één hap teruggeworpen werd naar haar thuis in Suriname. ‘Terwijl ik als kind altijd klaagde om een broodje pindakaas. Ik hield er echt niet van’, lacht ze.

Lotgenoten
Na zeven jaar denkt Zarissa nu wel geaccepteerd te hebben dat ze af en toe wordt overvallen door heimwee. ‘Het hoort nu eenmaal bij de keuze die ik heb gemaakt, en het gaat ook vanzelf weer weg’, aldus Zarissa. In het begin was dit wel moeilijker te verwerken. ‘Gelukkig vond ik toevlucht bij mijn man, hij heeft ook een jaar in Suriname gewoond en weet dus wat heimwee is’, vertelt Zarissa, die nu ook haar toevlucht vindt bij andere Surinamers in België. ‘Zij zijn mijn lotgenoten. Samen praten we dan over Suriname, de cultuur en de mensen. En voordat ik het goed besef, is het gemis veel minder’, aldus Zarissa.

Helpt het dan ook om te denken aan alle dingen die je niet mist om knagende heimwee verzachten? ‘De strop die je soms boven het hoofd hangt door de economische situatie van Suriname, mis ik helemaal niet’, vertelt Zarissa, die er soms toch van droomt terug te verhuizen. ‘Maar de huidige situatie houdt me tegen. Hier in België heb ik de ruimte om te sparen, te reizen en mijn familie in Suriname te steunen,’ zegt de Surinaamse Belg, die België als haar tweede thuis beschouwd. ‘Als ik zou verhuizen naar Suriname ben ik zeker dat ik ook heimwee zou hebben naar mijn leven hier in België.’ De vraag of Suriname nog vanzelfsprekend is voor Zarissa, is bij deze ook beantwoord.