Mensen die me al langer kennen en/of volgen, weten dat ik moeite heb met de invulling en het vinden van het begrip ‘thuis’. Sinds ik twee jaar geleden op reis vertrok en de wereld letterlijk aan mijn voeten lag, werd het al-altijd-vanzelfsprekende concept ‘thuis’ plots niet meer zo vanzelfsprekend. En dat doet nu, twee jaar later, nog steeds pijn.

Ik kan namelijk niet schrijven, denken of praten over ‘thuis’ zonder dat ik de tranen van achter mijn lenzen voel prikken. Ik noem het melancholie; een gemoedstoestand die zich kenmerkt door een onvervuld verlangen. Ben ik dan nog steeds niet thuis gekomen?

Het is zaterdagavond en ik ben alleen thuis want manlief is aan het werk (het feit dat ik al meteen het woord ‘thuis’ gebruik in deze eerste zin zonder daarbij na te denken, zegt natuurlijk ook al heel wat). Dat betekent dat het tijd is voor mijn kwaliteitsvolle tijdsindeling – wat een saaie vertaling is voor quality time; lezen en schrijven. Iets wat ik de laatste dagen erg veel doe; ontspannende romans lezen, de kranten doornemen en journalistieke (opinie-)artikelen schrijven. Sinds mijn derde aankomst in Suriname heb ik echter nog niet veel in mijn dagboek geschreven. Dat is goed nieuws, want daar schrijf ik namelijk alleen in als ik me slecht voel.
Ik heb medelijden met de persoon die ooit mijn dagboeken leest, die zal denken dat ik wel een verschrikkelijk hard leven gehad heb. Ooit las ik eens enkele stukjes luidop voor mijn nichtje . Haar reactie was dat het net leek alsof ik in een strafkamp heb gezeten, in plaats dat ik net van een wereldreis was ‘thuisgekomen’. Zo erg is het dus.
Maar ik wijk af, zoals ik dat wel vaker durf te doen.

Wat me daarnet te binnen schoot tijdens de afwas (want dat behoort blijkbaar ook tot de kwaliteitsvolle indeling van een volwassen vrouw) is mijn definitie van thuis. Deze is al enige tijd onderhevig aan veranderingen. Want wat is thuis nu eigenlijk? Is het iets levenslang, vanzelfsprekend, permanent, standvast, compact, is het een zekerheid? Is het ok om ‘thuis’ in vraag te stellen, of beginnen daar net de problemen?

Hoe meer ik aan het reizen was, hoe vervreemder ik me van mijn ‘thuis’ ging voelen. Want thuis dat was Gent, ik kende niets anders. Maar toen ik ‘anders’ leerde kennen, was ik plots niet meer zo zeker van thuis. Ik wou mijn roots niet verloochelen, ‘thuis’ niet bedriegen maar ‘anders’ ook een kans geven. Sinds die eerste stapjes op mijn wereldreis, ondertussen al twee jaar geleden, werd ‘thuis’ plots een onzeker, bijna onbekend begrip.
Was ik wel zeker dat Gent mijn thuis was, is er maar één thuis per persoon, kan een ‘thuis’ verplaatsen, en hoe dan?

Ik besloot, zoals ik dat vaker doe als ik het niet weet, het te ondervinden. Ik verhuisde naar Suriname, ondertussen al een jaar geleden. Maar nu sta ik die glazen in te zepen en komt het me plots te binnen schieten. Thuis is de plek waar je niet altijd wilt zijn, maar altijd wilt naar terugkomen, want;

Thuis is de plek waar je pas om 1 uur in de nacht de afwas doet, omdat niemand je ertoe dwong deze vroeger te doen;
thuis is de plaats waar je dingen verliest. Je humor, je waardigheid en je autosleutels;
thuis is de plaats waar je geliefden zijn, op foto’s, in je bed of op het computerscherm, maar altijd in je hart;
thuis is de plek waar frustraties geboren, ruzies opgelost, woorden vergeven en daden verricht worden, zoals de afwas;
thuis is de plaats waar je batterij wordt opgeladen en je energie wordt uitgezogen.
thuis is waar je alleen met je gedachten durft zijn;
thuis eet je tot vervelens toe eieren met brood omdat je te lui bent een echte maaltijd klaar te maken;
thuis maakt het niet uit hoeveel haren je benen tellen;
thuis is de plaats waar je dingen vindt, zoals rust, de was en de brief die je tien jaar geleden naar je toekomstige zelf schreef;
thuis is waar je je ziel aan je dagboek vrijgeeft;
thuis is dansen in je ondergoed op de meest nietszeggende muziek;
thuis is waar dromen planten en plannen vormen.

Een huis is vier muren, een douche, toilet, fornuis en een bed.
Een thuis is de plek die je maakt om wie je bent.

Dit weekend stapte ik in mijn pyjama uit mijn voordeur. Een puffende brommer schoot voorbij op onze zanderige weg, de zon gaf zijn blauwpaarse gloed als voorsmaakje voor hij boven het huis van de overburen kwam piepen, grietje bie (naam van een vogel) kwam me groeten met zijn gezang dat erg veel op zijn naam lijkt, een jongen in schooluniform slenterde voorbij terwijl ik mijn handdoek – wak van de afgelopen nacht – van het droogrek pakte en opzag tegen het moment dat ik me daarmee moest afdrogen. Terwijl het geluid van de brommer wegstierf op de achtergrond, werd ik overvallen door een gevoel van complete volmaaktheid. In die uitzonderlijke seconden die het leven je af en toe geeft, hoefde ik helemaal niets.
Ik was compleet, ongecompliceerd en ongetwijfeld thuis. En het zijn die zeldzame, maar ontzettend waardevolle seconden, die de goede keuze van mijn verhuis bevestigen.

Thuis is de plek die alleen jij kan creëren.