Op sommige dagen is Suriname al zijn charme kwijt. Dan mag de zon nog schijnen – iets wat hier de laatste tijd weinig voorvalt gezien het regenseizoen – als iemand je met een knuppel bedreigt omdat je iemand ànders zogenaamd hindert in parkeerruimte, rijst bij mij de vraag wat hier nog verdomme de moeite waard is in dit land.

Ik ben vermoeid van alle emotionele inspanningen die ik de laatste tijd moet leveren, maar niet kan delen. Binnen in mij woedt een hevige emotionele orkaan. Een orkaan die al enkele weken aan het rijzen is, maar ik ondanks al mijn pogingen niet kan onderdrukken. Een orkaan die het uiterste van me vraagt, elke dag opnieuw. Een orkaan waarvan anderen ervan uitgaan dat die niet bestaat, want ik woon hier toch al langer dan een jaar. Een orkaan die ik, van nature een openhartig persoon, niet kan delen.

Dus ik zwijg, want de waarheid zal de geliefden rondom mij kwetsen. En ik zwijg, want ik heb het toch niet goed. En ik zwijg, want emotionele problemen breng je niet naar het werk. En ik zwijg, want wat ik voel is toch niet juist.
Ik zwijg, want ervaring in Suriname leerde me niet iedereen te vertrouwen. Gedeelde informatie waarin je je kwetsbaar opstelt durft namelijk al eens tegen je gebruikt te worden. En dat kan ik dan weer niet gebruiken.

Je kan me doen zwijgen, maar schrijven zal ik altijd.
Zo zijn de woorden toch gezegd, zonder mijn lippen te gebruiken.

Alle emotionaliteit op een stokje, begin ik dan te wenen. Maar dat mag ook niet, want wenen is voor zwakke mensen. Tonen dat ik bang ben als iemand met een knuppel komt aandraven mag ook niet, want dan zien ze je zwakke plek. Helemaal gedesoriënteerd, dat ben ik. Ik wil me opsluiten in mijn kamer en niet meer buitenkomen. Want wat is hier nog de moeite waard in dit land?

Laatst sprak ik met een collega over het huren van een huis. Waarom zij vindt dat ik moet kopen. Waarom ik dat nog véél te vroeg vind. Waarop zij vraagt: ‘Waarom? Ben je dan niet zeker?’ En ik eerlijk antwoord: ‘Nee.’

Ik ben niet zeker van dit land, met een samenleving die niet gebaseerd is op waardering van je werk, maar op het aantal kinderen dat je baart. Een land waarin een compliment van een man als een bedreiging aanvoelt en in een nutteloze seconde je zorgeloze dag omslaat in een nachtmerrie. Alleen maar omdat je niet ‘de norm’ bent van de maatschappij. Niet alleen ben ik daarom steeds ‘in gevaar’, ik sleur ook mijn vriend mee in het verhaal.

Het maakt me onzeker. Soms kijk ik naar mezelf in de spiegel en kan ik niet geloven dat ik de wereld ben rondgereist. Alleen. Waar is mijn moed naartoe, mijn zelfzekerheid?

Dat er mij verteld wordt hoe ik moet voelen wanneer, daar kan ik niet mee om. Niet alleen is het een belemmering van mijn persoonlijke vrijheid, het zorgt voor innerlijke frustraties die ik dan – alweer – niet ‘mag’ uiten wanneer ik daar zin in heb. Om nadien te horen dat je vooral mezelf moet blijven, onder alle omstandigheden.

Gebakken lucht, noem ik dat.

Note:
Tijdens het schrijven van dit bericht ben ik onder emotionele invloed. Relativeren is niet mijn sterkste kant wanneer gevoelens hoog oplaaien. Dat Suriname meer is dan onmacht en criminaliteit, bewijst het feit dat ik hier nog steeds ben.
Al is het vandaag iets minder graag.