New York City is alles wat ze zeiden dat het zou zijn: duur, druk, snel en luid. De stad is op zowat alle vlakken het tegenovergestelde van Paramaribo. En juist omdat ik zoveel waarde hecht aan de kleinschaligheid, de rust, stilte en traagheid van Suriname, had ik niet verwacht dat ik New York City mooi zou vinden – laat staan leuk.

De stad staat niet op mijn lijstje van plekken in de wereld die ik gezien moet hebben. Integendeel. Maar de fellowship van de New York University bracht daar veradering in. In een opwelling schreef ik me enkele maanden geleden in voor een tweedaagse seminar over climate finance for journalists. Het zijn twee onderwerpen die me interesseren, en bovendien ook relevant zijn: Suriname is het eerste land in de wereld dat de koolstofkredietenmarkt heeft betreden onder toezicht van de Verenigde Naties.

Ik werd getipt over de fellowship door een hoofdredacteur waar ik weleens stukken voor schrijf. Niet gedacht dat ze iemand helemaal uit Suriname zouden halen voor twee dagen les, werd ik tot mijn eigen verbazing alsnog geselecteerd.

Dat brengt me dus naar New York City. Gelukkig niet op eigen kosten. Een Stella Artois kost hier maar liefst 8 dollar. Een bezoek aan de Empire State Building (tijdens zonsondergang) is 100 dollar. Een hotelkamer voor een week kon ik niet vinden voor minder dan 1500 dollar. (Het werd een hostel.) En mijn avondeten haal ik in de supermarkt, waar ze elke dag een vers buffet serveren.

Verleiden

Ik was niet van plan me te laten verleiden door New York City. Maar met elke dag dat ik hier loop, voel ik hoe makkelijk het is om toe te geven. De stad is consuming en demanding: het eist je volledige aandacht en vult je geest totdat er geen ruimte meer over blijft voor iets anders. Alles gebeurt hier tegelijkertijd, de hele tijd.

De eerste ochtend dat ik voorbij de hoek van mijn hostel liep, zag ik een jongen een affiche plakken op de muur. Toen ik diezelfde avond naar huis liep, was de affiche al overplakt met een ander, en de volgende ochtend met weer een ander. Nog nooit ben ik op de hoek gekomen en zag ik dezelfde affiche hangen. Ik passeer er meerdere malen per dag.

De tijd staat nooit stil in New York City. Het is nergens zo gemakkelijk om verloren te lopen, en toch ben ik nooit de weg kwijt. Ik kom altijd wel ergens uit, waar er opnieuw weer heel wat te beleven valt. Mij kon je dit weekend vooral terugvinden in de goed onderhouden parken van New York City en Brooklyn. Ze zijn prachtig aangelegd, ik ben er niet van weg te slaan. Alleen in de parken kan je ontsnappen aan de drukte van de stad.

Gekkenhuis

Op straat is het een compleet gekkenhuis. Op twee meter van een vrouw die haar foto laat maken in het midden van Broadway rijdt een man op een elektrisch skateboard met een gouden python om zijn nek. Ernaast loopt een vrouw met een sportjacket op hakken, haar vriend draagt een croptop. Zijn behaarde buik steekt eronderuit. Twee toeristen laten hun cartoon tekenen en een paardenkoets komt voorbij. Op de achtergrond protesteren jongeren tegen de oorlog in Gaza. Voor hun mond en gezicht hebben ze zwart-wit gestreepte sjaals gebonden. Op de trap ligt een zwerver met zijn broek half naar beneden. Een jonge man bedelt voor een dollar, een kleine Mexicaanse vrouw verkoopt water uit een ijsbox – ‘agua!’ ‘agua!’, schreeuwt ze – en fruit uit een cup. Een meisje van 12 jaar ziet eruit als een pop van 21. Haar moeder legt haar haar goed voor de foto. Ondertussen toeteren de auto’s erop los.

New York City is een samenvatting van alles wat mis is in de wereld, en het is prachtig. Niet voor niets wordt het the city of dreams genoemd. Je gaat werkelijk geloven dat alles mogelijk is. Daarvoor hoef je maar naar boven te kijken, waar de wolkenkrabbers zo hoog rijken dat je de top niet kan zien.

Maar zoals de graffiti op straat me eraan herinnert: to dream is free, but the hustle is sold seperately. (Dromen is gratis, maar de worsteling wordt apart verkocht.)

Slokt je op

Als je niet weet wie je bent voor je naar deze stad komt, slokt ze je op. Veel jonge – met name – vrouwen die ik hier zie lopen zien er erg verloren uit, en ik kan het ze niet kwalijk nemen. ’s Ochtends zie ik ze rennen in hun strakke outfits en lopen ze over straat met hun yogamat onder de arm: rechte schouders, koptelefoon op het hoofd, een shake of koffie in hun ene hand, telefoon in de andere.

Ze doen hun uiterste best om te voldoen aan elke trend die de stad hen oplegt – inclusief de aankoop van een poedel. Ze zien er duur en druk uit, maar al wat ik zie is een projectie van het beeld dat de stad van ze verlangd. Hun eigen ogen lijken niet te geloven in het beeld dat ze verkopen.

De levendigheid van New York City zuigt je naar binnen, maar als je niet oplet zuigt het je leeg. De stad is een mengelmoes van kleuren, talen, smaken, stijlen, verhalen en etniciteiten. Het heeft geen eigen identiteit. Om hier te kunnen leven, moet je de jouwe dus al gevonden hebben.

Vanavond geef ik mezelf een schouderklopje. Niet omdat ik mijn eigen identiteit gevonden heb, maar ook omdat die me helemaal van Paramaribo naar New York City bracht. Ik ben dankbaar dat ik acht uur per dag in de aula van de universiteit mag doorbrengen. Met de informatie die ik hier verzamel – en meer nog, de collega’s die ik hier leer kennen – behoor ik tot de lucky few; zij die energie uit New York City halen, in plaats van omgekeerd.