Mensen die me al langer kennen dan vandaag, weten dat ik een drukke agenda nodig heb om me goed te voelen. Zonder veel plannen in de week om uit te gaan, te gaan sporten of iets te gaan drinken voel ik me al snel onrustig en zielig. ‘Ik heb geen leven’, denk ik dan. Kun je je voorstellen dat ik me nu ook zo voel? Geen leven op wereldreis. Haha, nu ik het zo neerschrijf, zie ik er de humor wel van in.

Daar zitten jullie dan, in de kou, aan het studeren of andere verplichtingen van de dag aan het vervullen. Hier zit ik dan, in Peru met niets om handen en niemand om iets mee te delen. Zonet was ik buiten even een sigaretje aan het roken (sorry mams) en heb ik het licht gezien. Noem het een zoete inval als je wilt. Misschien draait deze reis niet om nieuwe vrienden maken, feesten tot in de vroege uurtjes en veel geld uitgeven aan alle soorten activiteiten. Maar misschien draait het vervolg van mijn reis in Peru wel om iets helemaal anders. Het gaat misschien om alleen zijn, alleen durven zijn en me goed voelen in het alleen zijn. En dat is een hele uitdaging, want daardoor voel ik me heel zielig en vaak verdrietig. Hoe kan het nu dat ik hier in Peru ben en elke avond vroeg in mijn bed kruip? Hoe kan het nu dat ik hier in Peru ben en mijn eerste weekend in het huis doorbreng?

Er zijn enkele antwoorden van toepassing. Ik heb (1) nog niemand leren kennen om mijn weekend mee te spenderen en (2) ik wil niets anders dan gewoon even tot rust komen en (3) het regent en stormt buiten. Maar het beste antwoord moet nog komen.

Dus ben ik op mezelf, alleen. Ik onderneem dit alleen. Ik weet nog steeds niet waarom ik aan dit avontuur ben begonnen – buiten dan het feit dat ik nog niet wou werken en niets meer bij wil studeren. Maar ik heb het wel gedaan, en er is geen weg terug. Niet dat ik terug naar België wil hoor, dat zit wel goed.

Ik ben alleen, en ik ben er niet goed in. Jana mailde me vandaag met een interessante zin: soms lijkt het wel of ons menselijk hoofd te klein is voor al onze gedachten en gevoelens. Daar heb je je antwoord. Daarom blijf ik het eerste weekend in Peru in huis. Neem me niet kwalijk, maar ik ben even op mezelf. Het voelt niet goed, maar er is niets wat ik op dit moment liever zou doen. Gewoon even in de pyjama blijven hangen de hele dag. Het doet pijn in mijn hart omdat ik het alleen moet doen, maar het is nu niet anders, en ik kan het maar beter gaan accepteren. Want of ik het nu wil of niet, ik ben alleen op reis.

In Suriname was dat besef er niet, oh nee. De momenten dat ik alleen was moest ik echt gaan opzoeken. Zoveel stagiaires, zoveel aandacht en zoveel contact. Ik was nooit alleen. Pas nu in Peru besef ik ten volle dat ik alleen ben. En het valt me zwaar, maar het is een uitdaging waar ik aan deelneem, of ik het nu wil of niet. Dus dan zeg je: komt goed. Niet omdat je er in gelooft dat het goed komt, maar omdat er gewoon niets anders te zeggen valt. Je moet iets zeggen om de hoop hoog te houden, toch?