Het gaat mij niet om het zien van Machu Picchu, de one-night stand op de achterbank van de auto (sorry mams), de zeeleeuwen spotten bij de Ballestas Islas, op het strand hopeloos een kleurtje willen opdoen in Paracas, de uit zandsteen gemaakte kerken in Cusco bewonderen, het bekijken van de Temple of the Sun, het beklimmen van de Rainbow Mountain of het bezoeken van vele verschillende incaruines. Dat hoort erbij. Ik hou van een uitdaging en zal blijven proberen jullie duidelijk maken wat de impact is van een wereldreis op iemand zijn persoonlijkheid. Maar hoe beschrijf ik iets wat onbeschrijflijk is? Het gaat hem om de kleine dingetjes die je doen beseffen dat je niet thuis bent, en tegelijk wil je nergens anders zijn.

Reizen voor mij is…

Het vierjarig kindje uit je klas om vijf uur in de ochtend sigaretten zien verkopen aan de ingang van de pubs, de borst die naar boven komt om de baby te stillen tijdens de mis in de kerk, het feit dat je twee keer moet kijken of in de zak die op een vrouw haar rug hangt nu een baby, een lama of wat gerief zit verstopt. Bussen die niet rijden op uren, maar waar je ook nooit op moet wachten want er is altijd wel eentje dat passeert. Het betalen van 1 sol (38 cent) om je te mogen wegen op een standaard weegschaal in het midden van de straat. Een vrouw die langs de kant van de weg zit te wachten tot iemand passeert die 1 van haar 80 wc-rollen wil kopen. Het vele fruitaanbod waarbij elke appel er veel slechter en rotter uitziet dan ik gewend ben, maar zoveel lekkerder is. Het is niet luisteren naar mensen die zeggen dat dit fruit eerst gewassen moet worden voor je het mag opeten. Het zijn de affiches van de nog twee overgebleven presidentkandidaten die allebei even corrupt zijn en daarbij nog een corrupte naam hebben ook. Dat je voor een volle bus in het Spaans moet roepen dat je moet afstappen, want bellen kennen ze niet. Het over straat lopen en na 3 blokken pas beseffen dat jij een veel hoger tempo hebt van stappen in vergelijking met je hele omgeving. Of het feit dat je boven iedereen uitkijkt omdat Peruanen nu eenmaal kleine mensen zijn.

Deze week zag ik Shana en Roxanne van Melle Ladies. Mijn hoofd sloeg volledig op hol bij het aanhoren van de Gentse ‘R’. Het was toen pas dat ik besefte hoe hard ik die gemist had. Ik had er een gesprek over met Shana. Hoe leg ik deze, mijn ervaring, aan jullie uit? Hoe maak ik mijn vrienden, vrienden van vrienden en familie duidelijk dat een bus nemen in het centrum van Cusco een hele onderneming is? Dat ik zelfvertrouwen nodig heb om de bus te pakken, want je moet assertief, snel en niet verlegen zijn om af te stappen. Als ik zeg dat Cusco, het cultureel centrum van Peru, vies is, kunnen jullie er dan een voorstelling bij maken? Als ik zeg dat je soms de overkant van de straat niet kan zien door alle uitlaatgassen die bussen, taxi’s en auto’s verspreiden, denken jullie dan meteen dat ik overdrijf? Schoenen worden hier nog met de hand gepoetst door kleine jongetjes en oude mannen op straat. Het geeft je een flashback naar honderd jaar terug, terwijl er 21 eeuwse auto’s op de achtergrond rijden. Die 21 eeuwse auto’s, die op 5cm voor en achter je rijden terwijl je de straat probeert over te steken. Dat een 90-jarige man met een gebogen rug van meer dan 110 graden nog steeds hele dagen op straat staat om enkele sneetjes watermeloen te verkopen.

Het is telkens weer, tot vervelens toe, diezelfde t-shirt moeten aantrekken. Avonden op een rij hetzelfde eten zodat ik mijn geld kan sparen om leuke trips te maken. Je tanden staan poetsen in de wc van het restaurant omdat je er net een nachtbustrip op hebt zitten. Het is je arm zien groeien aan armbandjes van herinneringen, de steken in je hart bij het verlaten van een bestemming. Voor mij, reizen is na een lange dag de wifi gaan opzoeken om toch nog even met mijn vriend wat berichtjes uit te delen. Jaaa, voor degene die geen instagram hebben, ik heb een vriend zitten in Suriname.  Reizen is mensen leren kennen voor 1 dag, vijf minuten, 3 uur of 1 week tot zelfs enkele maanden. Het is elke maaltijd van de dag delen met iemand anders. Het is eten aan een tafel met iemand uit Oekraïne, uit Frankrijk, Australia en California, je kan je er iets bij voorstellen: de gesprekken zijn intigrerend en fantastisch. Het is een elektriciteitsloze kamer delen met twee uptight advocaten uit Wales en Ierland die nog nooit een zaklamp hebben moeten gebruiken bij het slapen gaan. Het is niet meer weten in welke taal je nu eigenlijk moet gaan denken en alle woorden door elkaar slaan. Het is informatie vragen, opnieuw en opnieuw. Het is je zak inpakken, spullen achterlaten en weggeven. Het is wachten, uitgebreid gaan eten en je zin doen. Het is uitpakken, zoeken en nieuwe muziek leren kennen. Het is alles waar iedereen altijd over sprak en het is fantastisch. Het is je normen en waarden tegenkomen en aanpassen. Het is eten bestellen terwijl je geen idee hebt wat op je bord zal verschijnen. Het is aanpassen en aanpassen, elke keer dezelfde vragen beantwoorden en verschillende straten bewandelen. Het is nooit vervelend en altijd spannend. Het is adrenaline die door je lichaam pompt en de uitputting nadien. Het is vermoeiend en opwindend tegelijk. Het is je energie steken in een schooltje en zien dat er helemaal niets veranderd. Het is een kampvuur met twee onbekenden op het strand aan de Grote Oceaan. Het is onwetendheid, hoop en avontuur. Het is allesbehalve gemakkelijk en ook met momenten frustrerend. 

Het is alles wat iemand die niet reist misschien niet kan begrijpen, het is de beste leerschool in het leven. Het is niet te beschrijven en daarom besloot ik met Shana dat het genoeg is om het zelf te weten. Dit is mijn avontuur en ik kan mijn best doen, en zal mijn best doen, om het te beschrijven, maar als ik niet aankom is het niet erg. Ik weet wat ik doe, ik weet waar ik ben en ik besef wat ik leer. Als er iets belangrijk is, is het toch wel dat ik het besef. Het is van mij, en een open mens als ik zal altijd willen delen, maar stiekem vind ik het ergens wel leuk dat jullie het nooit helemaal zullen beseffen. Zo wordt mijn egoïstisch plekje in mijn zijn toch nog gevuld met verhalen, gedachten, gevoelens en belevingen die jullie nooit zullen begrijpen, tenzij je ook aan het reizen bent, bent geweest of gaat. Het ene is niet minder dan het andere, maar net zoals Peru en Suriname, zijn ze gewoon zo onbeschrijfelijk anders. Peace out!