Ik bevind me momenteel al een maand in Nieuw-Zeeland en na het planten van duizenden bomen vind ik nu mijn weg naar het zuidelijke eiland. Mijn mams liet me via mail weten dat er in België nogal wat zorgen ontstaan omdat ik niets post. Aan allen die zich zorgen maken: ik adem nog steeds. Aan allen die zich geen zorgen maakten, wel…..Ik adem nog steeds. Ik schrijf nog steeds heel veel, alleen deel ik dit niet met jullie. Want ik bevind me in dat stadium waarbij ik (1) niet weet wat te schrijven voor een tijd, (2) ik twijfelde of het wel zin heeft om mijn bevindingen te delen met jullie. Ik kan pagina’s vol schrijven over mijn cultuurshock die ik bij mijn aankomst in Auckland ervaarde, of over het feit dat de westerse mentaliteit me niet meer zo zint. Over het feit dat de maatschappij voornamelijk gebaseerd is op geld, succes en tijd. Daar zie ik het punt niet meer van in. Ik kan uren schrijven over het feit dat ik niet meer weet wat ik moet denken over de wereld, over de tegenstrijdige gevoelens van oneerlijkheid, prioriteit, egoïsme en zelfbehoud. Ik kan blijven schrijven en dat doe ik ook op papier. En ergens heb ik misschien de hoop opgegeven dat jullie me kunnen begrijpen, want op dit moment begrijp ik mezelf niet eens. Ik ben verloren en op zoek. Maar ik weet waarom ik niet na Peru naar huis ben gekomen, zoals mijn mama me altijd aanraade. ‘Waarom moet je nog naar die andere kant?’

Omdat ik dit alleen door moet. Anders zou ik al deze tegenstrijdige gevoelens hebben in een omgeving waar ik ben opgegroeid, met mensen die me denken te kennen. Ik ken mezelf niet eens. En om uit te vinden wat ik ben, wie ik ben en waar ik naartoe wil, moet ik in een onbekende omgeving zijn, met vrienden die me niet kennen maar die me kunnen laten inzien wie ik aan het worden ben. Het woord reizen spreekt voor zich, ik sta niet stil in het groeien van mijn zijn. Elke avond ga ik als een ander gaan slapen als wie ik was toen ik opstond. En toch ben ik nog steeds dezelfde. Ik denk dat jullie na het lezen van dit toch kunnen inzien waarom ik even niet gedeeld heb. Ik weet het allemaal niet meer. En dat is het fantastische, spannende en verslavende gevoel dat me de kracht geeft om verder te gaan.

Ik ben verslaafd aan het niet weten, ik hou van mijn koffieuurtjes met pen en papier. Ik denk meer over het leven dan soms goed voor me is en ik weet nog steeds niet waar ik binnen een week zal vertoeven. Ik noem het geen crisis want daarvoor heb ik het veel te veel naar mijn zin. Maar ik voel me ook een beetje raar en weet niet altijd meer wat ik nu moet denken over de aarde. Ik zie mooie landschappen en prachtige nattur, adembenemende momenten. Maar het lijkt wel hoe meer mooie dingen ik mag bewonderen, hoe meer ik een lelijk beeld van de aarde schep. Want achter elke mooie foto zit in lelijk verhaal. Gigantische jungle? Bomen worden gekapt om de hoek van je camera. Krijg je help van een breed glimlachende Peruaan? Wees bereid je portefeuille open te trekken nádat je de hulp hebt ontvangen. Mooie blauwe wateren in Nieuw-Zeeland? Tot het je taak is om het strand op te kuisen. Ik moet je niet gaan vertellen dat de wereld zijn problemen kent, maar wat moet iemand vertellen die nog maar pas het concept ‘wereldproblemen’ ondervindt?