We leren om te accepteren wat we hebben. Blij te zijn met de kleine dingetjes in het leven. Maar wat met het accepteren van de dingen die we niét hebben? Hoe moeilijk is het om te accepteren dat we het geld niét hebben om leuke dingen te doen, in vergelijking met accepteren dat we een beetje geld hebben óm leuke dingen te doen?

Ik bevind me de laatste tijd in situaties waarbij velen hun ogen opentrekken van verwondering of op de vind-ik-leuk knop drukken. Dat vind ik stiekem dan weer leuk, ga ik niet om liegen. Maar, en er is altijd een maar de laatste tijd. Gaan schilderen in een tavern in the middle of nowhere is, en terecht, een reden om verwonderd te kijken. Wauw. Cool. Rattenvallen labelen en herstellen in Westport, een dorp waar alles max 10 minuten wandelen van elkaar verwijdert ligt,is – en terecht, een vind-ik-leuk knop waard. Want het is uitzonderlijk, dat backpackers langer dan een nacht in hetzelfde dorp blijven slapen. Laat staan dat ze zich dan ook nog eens als vrijwilliger bij de Council aamelden. Wauw. Cool.

Maar schilderen in the middle of nowhere betekent voor de backpacker ook: the middle of nowhere. Als in: er is niets te doen en niemand om iets mee te beleven. Je hebt de oude plaatselijke garde in de bar beneden, die alleen maar in hunzelf zitten mompelen en de laatste dag dat ze nuchter zijn geweest niet meer herinneren. En elke dag opstaan om rattenvallen te herstellen betekent ook elke avond gaan slapen in hetzelfde dorp waar van zodra de zon ondergaat (17:00) er niets meer te doen is.

Er wordt altijd gezegd dat we niet teveel aan huis moeten denken, dat zorgt alleen maar voor heimwee. Maar soms is het eens goed om aan huis te denken. Op reis is er geen nood aan heimwee, maar wel aan perspectief. Backpackers zijn verwende mensen. Na twee dagen in de bergen denken de meesten het al gezien te hebben. Ze willen verder, sneller en meer. Op naar het volgende. Het is dan ook geen gemakkelijke uitdaging om alle verleidingen te weerstaan en in hetzelfde ‘nietsbetekende’ dorp te blijven hangen. Dag na dag niets nieuws meer te ontdekken, niet weten wat te doen na de werkuren of de plaatselijke unieke lunchbar wel gezien te hebben. Backpackers zijn verslaafd aan nieuwe indrukken. Zonder dat de adrenaline gaat stijgen op een dag wordt het al snel gezien als een saaie dag. Ben ik mijn tijd aan het verdoen?

Maar ik ken mijn weg in het dorp, de mensen van de lunchbar beginnen mij te herkennen en ik loop zonder denken naar het werk. Is het spannender om elke plaats eve snel te doorzien en veel verschillende plaatsen te kunnen ontdekken? Ik denk van wel. Maar soms geeft het leven en zijn omstandigheden je de kans niet en dan moeten we dat accepteren. Accepteren dat we het geld niet hebben, zonder daaraan wrange gevoelens over te houden. Het is een uitdaging waarin ik nog niet ten volle geslaagd ben, maar we zijn op de goede weg.

Er is die druk, zoveel druk van zowel andere reizigers als je omgeving om weer die rugzak op te pakken en verder. Sneller. Meer. Anders doe ik niets, zie ik niet genoeg plaatsen. Ik moet meer plaatsen kunnen ‘pinnen’. Maar backpacken is niet een lijstje maken van plaatsen en ze zomaar gaan afvinken. In de auto, uit de auto, foto maken, in de auto. Hoe kun je op deze manier een beeld vormen van de maatschappij, van de verschillende levensomstandigheden als je er zomaar een foto van maakt en hup, weg. Sneller. Meer. Maar het is de manier waarop de meesten het doen en het is die manier die ik ook wil. Weg, sneller, meer.

Het is niet zo spannend, en de adrenaline pompt minder dan gewoonlijk. Maar het is het leven dat ik ontdek van een klein dorpje ergens aan de West Coast van Nieuw-Zeeland. Om iets te proberen begrijpen, proberen te zien, moet je eve blijven rondhangen. En dat vraagt ook saaie avonden en nutteloze verveelmomenten. Daar heb ik het moeilijk mee, maar zo hebben de bewoners van dit dorp.

Daarom is af en toe eens aan huis denken een goede zaak. Want laten we eerlijk zijn, een zaterdag op de fiets de West Coast afrijden en daarbij zeehondjes spotten, het is niet iets wat ik thuis kan doen. Geen spannende backpackersdag met smullende verhalen, maar een uitzonderlijke dag. En morgen, als ik gewoon uitslaap in het hostel en daar naast de hele dag in mijn pyjama hang is dat een uitzonderlijke dag. Gewoon omdat het is, niet omdat ik iets speciaals heb gedaan. Soms moeten we er gewoon zijn, en dat is genoeg. Dus ik probeer en probeer. De ene dag voel ik me goed en de volgende dag wil ik het liefst van al gewoon die vlieger pakken, op naar het volgende. Het leven van een backpacker… We willen het allemaal.