Dit bericht kreeg ik vandaag toegestuurd van Tamara. Ik ken Tamara niet, heb haar nog nooit gezien of niet gesproken, we zijn geen vrienden op Facebook. Maar ik voel me meer met haar verbonden dan met elke andere vreemdeling. Mijn hart werd warm bij het lezen van haar ‘nutteloos’ bericht. Een bericht dat ik helemaal niet nutteloos vind. Haar woorden hebben meer impact op mij dan die van jou.

Het is lang geleden dat ik een blogpost heb geschreven, en dit heeft verschillende redenen.

(1) Ik voel me goed in Bali. Eindelijk, weer leven op straat. Eindelijk, karakter en charme overal waar ik kijk. Motorbikes in een verschrikkelijk chaotisch verkeer, mannen die de hele dag hangen op de hoek van de straat, kleine, onhippe eettentjes, arme miezerige winkeltjes waar je het ongedierte bijna ziet kruipen onder de tafel. Fruitwinkels waarin men zich niet bezig houdt met het mooi  presenteren maar alles gewoon op de grond ligt. Detail en versiering in elke muur op straat, oneven smalle voetpaden waar je moet uitkijken of je breekt je been. Kleurrijke bloemen op gedetailleerde beelden. Palmbomen onder een fel brandende zon. Een warme lucht die je dag en nacht om je lichaam nestelt. De zweetdruppels die van mijn voorhoofd druppelen bij het afdrogen na een koude douche. Gekraai van hanen elk uur van de dag, klaar voor hun volgende hanengevecht op straat. Salamanders groot en klein die je gezelschap houden op de muren en het plafond boven je zetel in een warme, kleurrijke tuin. Het feit dat kinderen van acht jaar blootsvoets, zonder helm en met hun vierjarig zusje tussen de benen een motorbike kunnen besturen zoals wij kunnen fietsen, maar als ik het probeer ik na vijf minuten al tegen de grond aansloeg. Vrouwen op bouwgronden die met vijf tot zes bakstenen op hun hoofd de trap aflopen zonder maar één keer naar beneden te kijken. Mannen die een groot varenblad van de boom breken en als paraplu gebruiken wanneer het begint te regenen. En wanneer de regen valt, kun je maar beter je slippers aanhebben, want de straten lopen onder. De inventiviteit van de inwoners gaat mijn verbazing te boven.

Er is rust. Het is druk en er lopen overal zoveel mensen dat het slalommen is zowel op de weg als naast de weg, maar er is vrede. Ik krijg hier de volledige indruk dat het leven, ondanks dat het hard werken is, ook gemakkelijk is. Je leeft. Zo gemakkelijk kan het zijn, niets meer en niets minder. Enkele dagen geleden kreeg ik een bericht van Yasmien. Blijkbaar hebben er zich aanslagen in Thailand voorgedaan. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het nieuws niet volg. Vorige week moest me een nieuwe vrijwilliger uitleggen wat Pokémon GO was, ik begrijp het nog steeds niet en eerlijk, het interesseert me ook niet. Het nieuws niet volgen maakt van mij een slechte journalist. Althans, volgens de regels aangeleerd op school. Wees altijd alert, weet wat er zich afspeelt in de wereld, je moét het nieuws volgen. En nu ben ik hier, aan de andere kant van de wereld en zie ik met eigen ogen wat er zich hier afspeelt.

Ceremonies, feesten, familie, eten, werken, geloof, plezier, en misschien ook naïviteit. Drie weken ben ik hier nu, en ik heb nog niemand ooit de krant zien lezen. Ik moet zelf eens goed nadenken waar je de krant hier kunt gaan kopen. Het interesseert de mensen hier niet in welke miserie de medemens in andere landen zichzelf aandoet. En dat maakt me misschien wel een slechte journalist, het maakt me een gelukkiger persoon. Er is hier geen voelbare angst, geen voelbare frustratie, geen voelbare haat. Je leeft en je maakt er het beste van hoe jij er van wilt genieten. Ik las het bericht over Thailand en plots kwam er een baksteen van realiteit bij me binnen vallen. Voor even was ik vergeten dat er ook nog zoiets bestaat als de rest van de wereld. Dat oorlog, ruzie, haat, frustratie, dood, vernietiging en aanslagen voor teveel mensen dagelijkse realiteit is. En dat ze steeds meer een grote rol gaan spelen in het Westen. Dus ik sluit mijn ogen en oren, maak van mezelf een slechte journalist. Ik leg mijn telefoon weg en wandel de straat op. Waar kinderen op de motorscooter voorbij me scheuren, waar vrouwen de dagelijkse bloemofferring voor de deur voorzien en de plaatselijke taximannen de hele dag op de hoek naar je staan te roepen. Een straat waar er geen geloofshaat bestaat, waar bommen en vernietiging begrippen zijn die niet begrepen worden. En nog voor de eerste scooter me passeert, nog voor de eerste druppel heilig water op een bloemstukje neervalt, ben ik Thailand vergeten. Want ergens in de rest van de wereld, inclusief mijn thuisland, mag dan door woelige tijden gaan, ik prijs mezelf erg gelukkig dat ik toch aan een stukje ontsnapt ben. Ik ben en blijf niet op de hoogte van de gebeutenissen in de rest van de wereld, ik leef in mijn eigen stukje aan de andere kant van de wereld. Een stukje dat ik met eigen ogen, oren, neus en mond kan leren kennen. Ik ben in de rest van de wereld, en de slechte journalist in mezelf maakt van mij een gelukkiger persoon. Ik kan leven.

De volgende, en meer invloedrijke reden waarom ik zo lang niet geschreven heb is omdat ik ergens de hoop had opgegeven dat mensen me zouden begrijpen. Proberen jullie zich echt een voorstelling te maken bij een chaotisch motorverkeer in smalle straatjes of denken jullie aan de file op de Brusselse ring en nemen genoegen met dat beeld. Ja, chaotisch toch. In hoeverre kunnen mijn woorden een voor jou nog nooit geziene strand beschrijven? Waar het zand niet wit is, en de golven op nog geen dertig meter van mijn stranddoek de surfers hoog houden. Ik kan het zelf nauwelijks bevatten, laat staan op een manier beschrijven waar jullie zich in kunnen vinden. Ongeacht of je je best doet of niet, het is eigen aan de mens om alles vanuit zijn/haar eigen ervaring en achtergrond te bekijken. Dus wat heeft het voor zin dat ik het hier allemaal zit te beschrijven?

En dan kreeg ik vandaag dit bericht, en ik besef dat ik mensen bereik. Dat ik een klein verschil kan maken in iemand zijn opinie, emotie of denkwijze. Misschien wel in iemand zijn toekomstplannen. En dat kleine verschil geeft me zoveel trots dat ik niet anders kan dan blijven schrijven. Ik dank Tamara voor deze eye-opener. Ik heb dan geen honderd volgers of reisfoto’s waar meer werk dan genot is in gestoken, maar wie heeft honderd volgers nodig als je weet dat je toch 1 persoon persoonlijk hebt bereikt. Dus je mag je verwachten aan een volgende blogpost, en een volgende. Ik heb heel wat te delen en ervaren, en heb altijd geweten dat ik moet blijven schrijven, alleen was mijn moed om het te delen even zoek. Het is dan ook alleen maar toepassend dat ik deze blog afsluit met een quote die Tamara mij heeft gestuurd, en waar ik helemaal achtersta: “The pleasure we derive from journeys is perhaps dependent more on the mindset with which we travel than on the destination we travel to” – Alain de Botton.