“Ik was er altijd al van overtuigd: zolang ik niet opgeef kom ik er wel. Het is me ingebakken en kreeg het als kind tussen de melk en de cornflakes naar binnen gegoten: zolang je maar hard genoeg werkt, kom je er wel. Ik heb het uitgedragen toen ik op wereldreis was. Ik draag het uit nu ik mijn nieuwe thuis in Suriname opbouw. Ik pas het toe bij elk artikel dat ik schrijf, bij elke afwijzing, bij elke tegenslag, bij elke twijfel, bij elk verlies. En nu doe ik het toch. Ik stop met voetballen.”

Dit is de eerste passage van een blogpost die ik schreef op 15 augustus 2019 en nooit heb gepubliceerd. Om de simpele reden dat ik de maandag erop alweer op het veld stond, met mijn voetbalschoenen aan. Is het de liefde voor de sport of mijn koppigheid om niet op te geven, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik vandaag, maandag 11 november 2019, met tranen in mijn ogen deze passages schrijf.

Zaterdag stond mijn huis in brand (korstsluiting in de verzekeringskast, schade is beperkt) en gisteren verloren we het kampioenschap. Ik denk niet dat ik overdrijf als ik stel dat dit weekend het slechtste weekend van het jaar was – voor mij.

Na de emotionele en fysieke strijd met de brand (ik heb me nog nooit in mijn leven zo bang en hulpeloos tegelijk gevoeld) speelden we gisteren een wedstrijd. Op het spel stond het kampioenschap. Verloren we, was het over. Speelden we gelijk, was het over. Wonnen we, forceerden we een finalewedstrijd (tegen dezelfde club).

En man, wat speelden we. We vochten, we liepen, we combineerden, we domineerden. Het vuur dat zaterdag in mijn slaapkamer zat, zat gisteren in ons. 2-0 werd het, tot tien minuten voor het eind. Toen de tegenstander een – terechte – penalty scoorde. De wedstrijd keerde. Zij kregen hoop, wij raakten in paniek. Ons vuur werd geblust. In de laatste 30 seconden(!) van de toegevoegde tijd gebeurde het: de tegenstander scoort opnieuw. De scheidsrechter fluit af. 2-2. De tegenstander schreeuwt het uit, wij zakken in elkaar van ongeloof. Tranen vielen als brandnevel op het gras.

Voetbal is in mijn ogen twee dingen: een teamsport en respect. Respect voor het spel, voor de scheidsrechter, voor je tegenstander en voor elkaar. In voetbal loop je voor elkaar, je vecht voor elkaar, je staat er voor elkaar. In goede en in slechte tijden. Als er geen sprake is van een team, en geen sprake van respect, kan er geen sprake zijn van voetbal. Daarom doet dit verlies extra zoveel pijn. In tegenstelling tot de tegenstander, zijn wij het afgelopen seizoen wel uitgegroeid tot een team. Met spelers die voor elkaar willen lopen. Wij hebben mooi voetbal geleverd. Wij hebben hard gewerkt. Wij verdienen dit. Maar we hebben het onszelf niet gegund. Het is de enige conclusie die ik kan trekken. Het is de reden dat ik er zo emotioneel over ben (en het feit dat ik al twee nachten wordt achtervolgd met nachtmerries over brandende huizen).

Ik stop niet met voetballen. Omdat voetbal een deel is van mijn leven dat ik hier voor mezelf heb opgebouwd. Omdat voetbal de mooiste sport is die er bestaat. Omdat ik volgend jaar koste wat het kost kampioen wil worden en omdat ik een team heb waar ik voor wil vechten. Omdat ik ook gevochten heb om te staan waar ik nu sta. Het vorige kampioenschap zag ik ons verliezen vanop de bank. Dit kampioenschap stond ik 90 minuten op het gras. Dat maakt het er niet makkelijker op, natuurlijk. Het heeft me even uitgeput als strijdbaar gemaakt. Maar voor het eerst voel ik me deel van iets groter: van een team. Een team met een missie.

Maar meer dan eender wie, nu nog meer dan anders, verdienen wij het om met die beker in ons handen te staan. Ik geef niet op, omdat ik nog steeds heilig geloof in de woorden van mijn moeder. Het is alles wat ik heb, hier in dit vreemde land. Een land dat met elke tegenslag een beetje meer mijn land wordt. Want ik vecht niet meer alleen voor mezelf.