Werken in de tropen, aflevering 6: Mijn werkgever zet me aan de kant
Ik haat november. Het is de maand waarin alles mis gaat. Je wilt afsluiten maar je kan nog niets afsluiten, want afsluiten is voor december. Je kan ook niet echt iets opstarten, want je hebt pas zin in het opstarten van het één als je het ander heb kunnen afsluiten. De ene tegenslag na de andere komt me in november opzoeken. Alsof het jaar me uitlacht, ik moet nog niet denken dat het gedaan is. Ik kan nog niet genieten van december, want het is november. De tegenslagen die ik deze maand door mijn strot geramd krijg, zijn teveel . Ik wil de handdoek in de ring gooien.
Ik wil mijn droom met zwarte inkt op een groot wit blad schrijven. Om dat blad samen met mijn droom in het vuur te gooien. Zodat ik het as de rug toe kan keren, om nooit meer terug te vinden.
Wat is er gebeurd? Een Nederlandse werkgever heeft de relatie met me opgezegd. Ja, opgezegd. Als in: we geven je geen kans meer. ‘Sowieso denk ik dat het niet zoveel zin heeft om nog met elkaar verder te gaan – het kost te veel tijd en moeite, van beide kanten, om dingen van de grond te krijgen’, aldus mijn nu ex-werkgever. Voor de derde keer is een stuk van me geweigerd, nadat ik toestemming had gekregen om het te maken.
Het is de tweede werkgever ‘overzee’ die ik dit jaar verlies.
Nu heb ik gisteren nog maar geschreven dat ik zelf op zoek ga naar een alternatief omdat mijn huidige Nederlandse werkgevers (en daar blijft nu nog maar eentje van over) niet in mijn behoefte voldoen. Dus eigenlijk zou dit nieuws niet zo hard moeten binnenkomen. Maar dat doet het wel, want waar ik degene was die gisteren besliste dat het anders moest, is vandaag mijn werkgever degene die beslist dat ik anders moet.
Het is gemakkelijker om zelf iets aan de kant te zetten dan zelf aan de kant gezet worden. Dat laatste doet veel meer pijn. Niet alleen zie ik mijn CV, maar ook mijn inkomsten krimpen. Vooral dat eerste is wat mijn ogen vochtig maakt, maar ongetwijfeld zal dat tweede met terugwerkende kracht het rijtje van tegenslagen vergezellen.
Wat het meeste pijn doet, is dat ik geen kans meer krijg. Zo slecht ben ik dus. En ik die dacht correspondent te worden. What a joke.
Journalist in Suriname 
Lieve Zoë
Deuren toe, deuren open. Het komt goed. Alweer een ervaring rijker. Kijk naar de donkere wolk, de zon schijnt erachter.
Je vindt zeker de weg erheen.
Veel liefs
Katrien
Dankje Katrien, hartverwarmend!
Dag Zoë ,
Wees niet zo triest, hou moed en je dag komt goed,
Denise
Verstuurd vanaf mijn iPad
Dankjewel Denise!
Beste Zoë,
Je hebt zoveel talent dat het vroeg of laat terug goed komt en er zich nieuwe mogelijkheden zullen aanbieden. Ik hoop voor jou eerder vroeg dan laat. Intussen zit je er wel mee en moet je die negatieve gevoelens proberen te verwerken. November is een rotmaand, ook voor mij. Het is de maand waarin mijn vader overleed in de nacht na mijn verjaardag. De wens “gelukkige verjaardag” heeft sindsdien geen betekenis meer voor mij. Vanmorgen maakte ik een filmpje van de enige boom in mijn tuintje. De blaren dwarrelen naar beneden als dikke sneeuwvlokken. Ook dat is november. Nog even volhouden, letterlijk en figuurlijk, en dan komt de lente.
Ondanks het vriesweer, warme groetjes uit België. Annie (de vrouw van je achterneef)
Dag Annie, bedankt voor je bemoedigende woorden en het delen van je verhaal. We houden vast aan je eenzame boompje, die net als ons weer en wind moet doorstaan!