Het is kerstavond en ik ben 7367 kilometer verwijderd van mijn familie (die overigens niets speciaals doet op deze avond). Kerst is zijn charme kwijt sinds de ‘donkere dagen’ niet donker zijn en de thermometer onophoudelijk 30 graden aangeeft. Suriname doet haar best, dat moet gezegd zijn. De kerstlichtjes hangen bij ieder bedrijf die dat kan veroorloven en zelfs de witte kerstman (en een lichtgevende sneeuwman) zijn niet zeldzaam in het straatbeeld. Maar ik moet ze teleurstellen: ik voel het niet.

Kerst is bovenal zijn charme kwijt sinds mijn oom is gestorven. Nu is kerst verworven tot een herinnering aan wie hij is geweest. Ik koester zijn pogingen om van kerst iets te maken, ondanks onze kleine familie. Maar meest van al mis ik het eten.

Suriname heeft geen seizoensgroenten, geen warme pompoensoep, geen toastjes met zelfgemaakte garnalensalade als aperitief, geen appelmoes en geen kaassaus, geen varkensvlees, geen ovenschotel. Geen moeder die de tafel dekt met zes verschillende glazen, drie soorten stoelen en een overvloed aan hapjes. Geen broers die discussiëren over de voetbal en geen vader die het vuur in de haard opstookt. Geen kou buiten, en dus ook geen knusse gezelligheid binnen.

Het hele jaar door, dag in dag uit, is het hier warm. Dat kan zo ontzettend tegensteken. Ik wil nog eens met een dekentje in de zetel liggen, mijn knieën opgetrokken tot aan mijn borst, grote pantoffels aan en de mouwen van mijn trui tot over mijn polsen getrokken. Om al knuffelend met de papa naar het vuur te kijken, terwijl mama de soep op de kachel zet. Het is een willekeurige winteravond die ik hier schets (ja, ik ben ontzettend verwend), maar het zou zomaar eens mijn kerstavond kunnen zijn.

Het zijn één van de momenten die ik heb opgegeven door te kiezen voor Suriname. En dus zit ik op kerstavond in mijn sportshort zonder BH, met een gele T-shirt die mij te klein is geworden op de bank. Computer op de stoel tussen mijn benen, vingers boven de toetsen. Uit verveling ben ik dan maar gaan schrijven.

Op Instagramstories zie ik families van vrienden en kennissen rond de kerstboom, al zingend met de kerstmuts op, cadeautjes uitpakken, selfies maken en – vooral – gezelschapsspelletjes spelen. Ik ben nooit echt kerstminded geweest, maar je beseft pas wat je hebt als het er niet meer is. Ik hoop dat alle families ter wereld vanavond stilstaan bij wat het waard is: samen tijd spenderen.

Ondertussen werk ik aan het opstarten van mijn eigen tradities, met de familie die ik hier heb: Quincy.