Kan je je ooit thuis voelen in een land waar je niet geboren bent? Het is een vraag waar ik erg mee worstel sinds corona ons het reizen belet.
Ik ben inmiddels vier jaar in Suriname, en ik kan niet zeggen dat ik me thuis voel. Ik voel me niet thuis in een maatschappij waar het zo hiërarchisch is ingedeeld, waar het ontbreekt aan journalistieke ethiek vaker wel dan niet, waar op café gaan niet tot de nationale sport behoort, alles altijd ‘morgen’ gebeurt, en de sociale structuren van het land zijn ingedeeld op basis van familiebanden. In een land waar ik niet weet wie ik wat kan toevertrouwen en ik er altijd alleen voor sta.
Nu ik niet terug naar België kan, besef ik dat ik me nooit thuis zal voelen in Suriname.
Ik kan het land wel tot een thuis voor me maken. Ik bedoel, ik heb een huis met vier muren en nog meer herinneringen. Ik deel in de dromen en angsten van mijn buren. Ik ben er best in geslaagd een thuis te maken voor mezelf, met een man die me misschien niet altijd begrijpt, maar waar ik desondanks kan thuiskomen. Met verantwoordelijkheden, uitdagingen, trainingen, familiebezoeken en een huishoudelijke sleur, verschilt mijn leven niet veel met wat ik gehad zou hebben als ik in België was gebleven.
Waarom heb ik dat dan niet gedaan?
De keuze om mijn toekomst te bouwen op onbekende grond is er eentje die voortvloeit uit een onverzadigde drang naar avontuur. Naar een broedende onrust die alleen maar groter werd naarmate ik meer van de wereld zag. En toch is mijn leven nog nooit zo rustig geweest als vandaag. Covid heeft daar voor mij weinig mee te maken. De cafébezoeken, vriendinnenpraat, fietstochtjes en zonsopkomsten in de nachtclub werden uit mijn leven gewist toen ik naar Suriname verhuisde. Ik heb hier niemand om al die dingen mee te doen.
Mijn leven is zo banaal dat ik er bijna depressief van word. Ik groeide op in de illusie dat ik iets voorstelde. Voor de wereld, dat ik voorbestemd was voor iets groots. Ik dacht dat ik eerst oud moest worden voor ik moest leren genieten van de kleine dingen. Ik ben teleurstellend snel volwassen geworden.
Mijn vrienden, de seizoenswisselingen en favoriete maaltijden liet ik achter in België, en zo ook een stuk van mezelf. Maar mijn herinneringen bleven bij me, en houden me ’s nachts wakker. Ik lig met open ogen in bed, in het volle besef dat ik nooit meer dezelfde zal zijn. Want ook al verhuis ik terug naar België, ik zal altijd verscheurd worden tussen twee werelden. Bij eentje hoor ik thuis, bij de ander staat mijn huis. Ik weet niet wat bij wie hoort.
Ik mis mijn land, en daarmee ook een stuk van mezelf. Maar ik moet afscheid nemen van de persoon die ik kon worden als ik niet was verhuisd. Ik heb inmiddels geleerd wie ik ben zonder België, maar ik weet nog niet wie ik ben met Suriname. Niets meer dan een buitenstaander, een observator, een bezoeker?
Suriname zal me nooit de liefde kunnen geven die ik verlang, want dat is de liefde van een vaderland. En van zo een land hebben we allemaal maar één. Er valt dan ook niets te vergeven, want ik blijf zonder dat iemand mij vraagt. Omdat ik van België niet dezelfde liefde verlang, blijf ik in Suriname.
Journalist in Suriname 
Dag Zoé,
Ik lees je berichten: wat een genadeloze zelfanalyse! Wat eerlijk en oprecht. Zelf denk ik dat je verblijf in Suriname als een katalysator werkt: zo op je zelf terug geworpen en dan in een lockdown dan implodeer je gewoon. Maar zou je in België ook niet een periode hebben gehad waar je jezelf hard tegen komt? Dat zoeken naar betekenis, je idealen vorm geven, hard tegen de realiteit aan lopen, is dat niet wat ook bij the fucking life” hoort? In november ben ik zelf van plan voor langere tijd naar Suriname af te reizen…. ik ben zins kort pensionado, en hoop dat het voor mij wat minder hard aan gaat komen. In ieder geval ben ik heel blij met jou blog!
Groet van Frans
Dag Frans,
Bedankt voor uw feedback! Zoals u zelf aangeeft is het zoeken naar betekenis etc. inderdaad wat bij het leven hoort, ook in België was ik ongetwijfeld met mezelf gebotst. Iedereen doet dat eigenlijk, elk op onze eigen manier maar in de kern hetzelfde. In Suriname zal de lockdown misschien hard aankomen (en het klimaat, afhankelijk van wat u gewend bent), maar over het algemeen kan ik stellen dat het land in een enorme (denk)vrijheid voorziet. Ik hoop dat u ervan geniet!
Groeten,
Zoë
Dag Zoe,
Ik denk dat het feit dat je een bepaald beeld schetst van Suriname, enigszins aan de negatieve kant, er voor zorgt dat je je er nooit thuis gaat voelen. Het verlaten van je eigen land, en het verleggen van grenzen en in jouw woorden ”een drang naar avontuur” hebben betekent ook dat je open moet staan voor een totaal andere wereld. Ik heb zelf ook in Suriname gewoond en ik weet dat het een lijst aan gebreken heeft, maar dat het ook vele mooie aspecten heeft van ongekende waarden. Ik zou zeggen begeef je onder de mensen en de cultuur, en je zal hele mooie herinneringen kunnen creeeren.
Groeten,
Aimee
Dag Aimee,
Bedankt voor uw reactie. Jammer dat u de indruk krijgt dat ik een negatieve beeldvorming heb van Suriname, met die gedachte leef ik niet. Als het grotendeels negatief was zou ik hier niet meer wonen. Natuurlijk heeft Suriname, net als België, “mooie aspecten van ongekende waarden”. Dat erken ik hier ook: het is juist die innerlijke strijd – onrust – tussen de mooie waarden die mij van het ene naar het andere land doen verlangen – en omgekeerd. Dat probeer ik hier te verwoorden, zonder daarbij een waardeoordeel te kleven aan het ene of het andere. Hoe langer ik me onder de mensen en de cultuur begeef, hoe meer herinneringen worden gemaakt. Dat maakt mijn huidige herinneringen er natuurlijk niet minder op – zij zijn de reden dat ik hier woon! 🙂
Groeten,
Zoë
Het gras is altijd groener aan de overkant 😉
Helemaal!